Book, Chapter
1 1, 13| scribere didici. Sed nunc in anima mea clamet deus meus, et
2 1, 13| confiteor tibi quae vult anima mea, deus meus, et adquiesco
3 1, 15| deprecationem meam, ne deficiat anima mea sub disciplina tua,
4 2, 4 | meum ipsum amavi, turpis anima et dissiliens a firmamento
5 2, 6 | sed non ipsa concupivit anima mea miserabilis. erat mihi
6 2, 6 | nihil potest. Ita fornicatur anima, cum avertitur abs te et
7 2, 7 | recolit haec memoria mea et anima mea non metuit inde? diligam
8 3, 1 | et ideo non bene valebat anima mea, et ulcerosa proiciebat
9 3, 2 | aliquando. sed cave inmunditiam, anima mea, sub tutore deo meo,
10 3, 6 | quae tamen non es. sed nec anima es, quae vita est corporum --
11 3, 8 | ex toto corde et ex tota anima et ex tota mente, et diligere
12 4, 2 | enim figmentis suspirans anima nonne fornicatur abs te,
13 4, 3 | non esse dicebat, si ex anima humana, superiore aliquo
14 4, 4 | ille homo, et non poterat anima mea sine illo. et ecce tu
15 4, 7 | ubi autem inde auferebatur anima mea, onerabat me grandis
16 4, 10| quoquoversum se verterit anima hominis, ad dolores figitur
17 4, 10| aliud. laudet te ex illis anima mea, deus, creator omnium,
18 4, 11| CAPUT 11 ~Noli esse vana, anima mea, et obsurdescere in
19 4, 11| commenda quidquid inde habes, anima mea, saltem fatigata fallaciis.
20 4, 12| salvos facere. cui confitetur anima mea, et sanat eam, quoniam
21 4, 14| et diversorum amorum in anima una? quid est, quod amo
22 4, 14| narrantium. ecce ubi iacet anima infirma, nondum haerens
23 4, 15| ineptus: cur ergo errat anima, quam fecit deus? et mihi
24 5, 1 | calore tuo. sed te laudet anima mea, ut amet te, et confiteatur
25 5, 1 | exsurgat in te a lassitudine anima nostra, innitens eis, quae
26 5, 6 | diserta; nec ideo sapiens anima, quia vultus congruus et
27 6, 6 | tibi. nunc tibi inhaereat anima mea, quam de visco tam tenaci
28 6, 6 | ossa mea. Recedant ergo ab anima mea qui dicunt ei: interest,
29 6, 8 | est graviore vulnere in anima quam ille in corpore, quem
30 7, 4 | confitebar. neque enim ulla anima umquam potuit poteritve
31 7, 9 | conprehenderunt; et quia hominis anima, quamvis testimonium perhibeat
32 7, 14| fecisti, et quia non audebat anima mea, ut ei displiceret deus
33 7, 19| illam verbo tuo nisi cum anima et mente humana. novit hoc
34 7, 19| carnem non esset in Christo anima, mentemque hominis non existimabat
35 7, 21| Nonne deo subdita erit anima mea? ab ipso enim salutare
36 8, 3 | omnia. Quid ergo agitur in anima, cum amplius delectatur
37 8, 8 | fortiter excitaveram cum anima mea in cubiculo nostro,
38 8, 8 | moverentur, quam ipsa sibi anima ad voluntatem suam magnam
39 8, 10| retentat inferius, eadem anima est non tota voluntate illud
40 8, 11| suggerebant, deus meus? avertat ab anima servi tui misericordia tua!
41 9, 8 | praeteribo quidquid mihi anima parturit de illa famula
42 9, 8 | durum et acutum ex altera anima convicium, tamquam medicanale
43 9, 10| sileant et poli et ipsa sibi anima sileat, et transeat se non
44 9, 11| et tertio aetatis meae, anima illa religiosa et pia corpore
45 9, 12| eius solacio, sauciabatur anima et quasi dilaniabatur vita,
46 10, 4 | alis tuis tibi subdita est anima mea et infirmitas mea tibi
47 10, 6 | homo. et ecce corpus et anima in me mihi praesto sunt,
48 10, 6 | tu melior es, tibi dico, anima, quoniam tu vegetas molem
49 10, 20| quaero. quaeram te, ut vivat anima mea. vivit enim corpus meum
50 10, 20| vivit enim corpus meum de anima mea, et vivit anima mea
51 10, 20| meum de anima mea, et vivit anima mea de te. quomodo ergo
52 10, 30| imaginis illius inlusio in anima mea in carne mea, ut dormienti
53 10, 30| magisque in me munera tua, ut anima mea sequatur me ad te, concupiscentiae
54 10, 31| incertum hilarescit infelix anima, et in eo praeparat excusationis
55 10, 34| animas est, cui suspirat anima mea die ac nocte. sed pulchritudinum
56 10, 35| nosse transitus siderum, nec anima mea umquam responsa quaesivit
57 11, 15| destitit. Videamus ergo, anima humana, utrum praesens tempus
58 11, 20| futuris. sunt enim haec in anima tria quaedam, et alibi ea
59 11, 26| 26 ~Nonne tibi confitetur anima mea confessione veridica
60 12, 11| caelestia. Unde intellegat anima, cuius peregrinatio longinqua
61 12, 11| hinc ergo intellegat anima, quae potest, quam longe
62 12, 17| dei, sive mutentur, sicut anima hominis et corpus), communem
63 12, 25| nostrum ex toto corde, ex toto anima, ex tota mente nostra, et
64 13, 7 | requiem, cum pertransierit anima nostra aquas, quae sunt
65 13, 8 | Defluxit angelus, defluxit anima hominis, et indicaverunt
66 13, 11| eam, si tamen eam? rara anima, quaecumque de illa loquitur,
67 13, 12| conturbata erat ad nos ipsos anima nostra, conmemorati sumus
68 13, 13| ingemescit gravatus, et sitit anima eius ad deum vivum, quemadmodum
69 13, 14| meos: quare tristis es, anima, et quare conturbas me?
70 13, 16| inluminato conmutabili. ideoque anima mea tamquam terra sine aqua
71 13, 17| domino deo suo, germinat anima nostra opera misericordiae
72 13, 20| spiritaliter vivesceret anima gradu alio et post initii
73 13, 21| de die in diem. at vero anima viva de terra sumit exordium,
74 13, 21| amore huius saeculi, ut anima eorum tibi vivat, quae mortua
75 13, 21| quaerite deum, et vivet anima vestra, ut producat terra
76 13, 21| vos ab eo. evitando vivit anima, quae appetendo moritur.
77 13, 21| sicut vos. ita erunt in anima viva bestiae bonae in mansuetudine
78 13, 22| vivendo, et coeperit esse anima vivens bene vivendo, completumque
79 13, 23| terra fructifera, et de anima viva mansuefactis affectionibus,
80 13, 24| temperantiam tamquam in anima viva: in his omnibus nancisimur
81 13, 26| eius, qui creavit te, et anima viva tanta continentia et
82 13, 32| et quemadmodum in eius anima aliud est, quod consulendo
|