Book, Chapter

 1   3, 9 |           atque articulus occulti temporis. cum vero aliquid tu repente
 2   6, 3 |         non erat, quod perexiguum temporis erat, aut corpus reficiebat
 3   7, 6 |         ex utero, ut parvum ipsum temporis intervallum, quantamlibet
 4   8, 10|      concurrant in unum articulum temporis, pariterque cupiuntur omnia,
 5   8, 11|       insolitum; punctumque ipsum temporis, quo aliud futurus eram,
 6   9, 2 |       tolerabam illud intervallum temporis, donec decurreret -- nescio
 7  10, 6 |        speciem corporis nec decus temporis, non candorem lucis ecce
 8  11, 15|     futurum. si quid intellegitur temporis, quod in nullas iam vel
 9  11, 21|   possimus dicere duplum esse hoc temporis ad illud simplum, aut tantum
10  11, 22|         illud non vidi et: duplum temporis habet haec syllaba ad illam
11  11, 23|        scire cupio vim naturamque temporis, quo metimur corporum motus,
12  11, 23|       esset, etiamsi tanto spatio temporis sol cursum illum peregisset,
13  11, 23|           se sole cessante tantum temporis praeteriret, quanto peragere
14  11, 23|      diceremus eum dimidio spatio temporis peractum minus quam solet,
15  11, 23|       quam solet, si tanto spatio temporis peractus esset, quanto peraguntur
16  11, 23|           per suum quippe spatium temporis, quod ei sufficeret, illa
17  11, 24|      possumus dicere, quantum sit temporis, ex quo ab illo loco usque
18  11, 25|        diu non esse diu nisi mora temporis. quomodo igitur hoc scio,
19  11, 26|      comprehenditur certa mensura temporis, quandoquidem fieri potest,
20  11, 26|        potest, ut ampliore spatio temporis personet versus brevior,
21  11, 27|     tendebatur in aliquod spatium temporis, quo metiri posset, quoniam
22  11, 27|      illas singulas duplum habent temporis; pronuntio et renuntio,
23  11, 27|        duplam, in spatio scilicet temporis. neque hoc possum, nisi
24  11, 27|         silentium tantum tenuisse temporis, quantum illa vox tenuit,
25  11, 27| intervallis silentiorum in spatio temporis renuntiare possimus? nam
26  11, 27|          egit utique iste spatium temporis in silentio, memoriaeque
27  12, 15|          illam, quia et creaturam temporis antecedit, quae prior omnium
28  12, 15|     sumpsit exordium, quamvis non temporis, quia nondum erat tempus,
29  12, 29|        fiat, nec prior intervallo temporis; neque enim priore tempore
30  13, 10|     attolleretur nullo intervallo temporis in ea vocatione, qua dixisti:
31  13, 33|       eius informitatem sine ulla temporis interpositione formasti.