Book, Chapter

 1   2, 3 |                deus meus, serenitatem veritatis tuae, et prodiebat tamquam
 2   4, 14|             nondum haerens soliditati veritatis. sicut aurae linguarum flaverint
 3   4, 15|             mens rationalis et natura veritatis ac summi boni mihi esse
 4   4, 15|   inlustrandam esse, ut sit particeps veritatis, quia non est ipsa natura
 5   4, 15|              quia non est ipsa natura veritatis, quoniam tu inluminabis
 6   5, 4 |               4 ~Numquid, domine deus veritatis, quisquis novit ista, iam
 7   5, 11|         quibus anhelans in auram tuae veritatis liquidam et simplicem respirare
 8   6, 1 |               desperatione indagandae veritatis: sed tamen ei cum indicassem
 9   6, 3 |               quidem in populo verbum veritatis recte tractantem omni die
10   6, 10|            modo erit inane, quod tuae veritatis ore processit: si in iniusto
11   6, 10|              in flagrantissimo studio veritatis atque sapientiae, pariter
12   6, 11|            nos ad solam inquisitionem veritatis. vita misera est, mors incerta
13   7, 17|               incommutabilem et veram veritatis aeternitatem supra mentem
14   7, 18|              et dicentem: ego sum via veritatis et vita, et cibum, cui capiendo
15   7, 19|            ipsum hominem, non persona veritatis, sed magna quadam naturae
16   8, 1 |         obstringebar. audieram ex ore veritatis esse spadones, qui se ipsos
17   8, 5 |          incerta mihi esset perceptio veritatis: iam enim et ipsa certa
18   9, 3 | perniciosissimi erroris inciderat, ut veritatis filii tui carnem phantasma
19   9, 3 |              inquisitor ardentissimus veritatis. quem non multo post conversionem
20   9, 4 |            suam, paracletum, spiritum veritatis. et miserat eum iam, sed
21   9, 12|             disputabam; eoque fomento veritatis mitigabam cruciatum, tibi
22  12, 20|              famulum tuum, in spiritu veritatis locutum esse immobiliter
23  12, 25|         quoniam in commune omnium est veritatis amatorum. illud autem, quod
24  12, 26|          alius aliam vidisset in luce veritatis, nec ipsa in eisdem verbis
25  12, 27|               scatet fluenta liquidae veritatis, unde sibi quisque verum,
26  12, 28|               haec et gaudent in luce veritatis tuae, quantulum hic valent.
27  12, 30|              te, deum nostrum, fontem veritatis, si non vana, sed ipsam
28  12, 30|            quod in eis maxime et luce veritatis et fruge utilitatis excellit. ~
29  13, 18|           propter eos, qui perspicuae veritatis luce delectantur) tamquam
30  13, 20|            alienatorum ab aeternitate veritatis tuae populorum produxerunt