Ciiii.v

 est quaestio & animarum salute, & quia divinum verbum concernit, quo nihil

 maius est, tam in caelo quam in terra, quod nos merito revereri convenit

 omnes, temerarium ac iuxta periculosum fuerit, me quidquam incogitatum

 proferre, cum & minus quam pro re, & maius quam pro vero, non praemeditatus,

 asserere possim, quorum utrumque me in sententiam adducet, quam Christus

 tulit, cum ait, Qui me negaverit coram hominibus, negabo & ego eum coram Patre

 meo qui in caelis est. Peto igitur hac de causa, & quidem suppliciter, a

 Caesarea Maiestate spacium deliberandi, ut citra divini verbi iniuriam, &

 animae meae periculum interrogationi satisfaciam.

 Ex eo Principum coepit deliberatio, quam ita reddidit Officialis Treverensis:

 Etsi iam tu, Martine Luthere, ex mandato Caesareo satis intelligere potueris,

 ad quid accersitus sis, & ea de causa iam indignus, cum longior cogitandi mora

 detur, Tamen ex ingenita clementia, Caesarea Maiestas diem unum indulget

 meditationi tuae, ut cras in horam eandem coram compareas, ea conditione, ne

 scriptam sententiam tuam proponas, sed verbis exequaris.

 Post haec D. Martinus per Faecialem reddi=