Dvii.r

 ut vel negare vel hominum iudicio submittere vellet Libellos suos, quos claris

 & apertis Scripturis testimoniis muniisset, nisi convinceretur ex sacris

 literis & evidentibus rationibus se errasse.

 Accidit ergo singulari Dei munere, ut Trevernsis Archiepiscopus Doctorem

 Martinum evocaret, eum coram auditurus, Ubi cum diversum intellexisset, quam

 Peutingerus et Badensis dixissent, affirmavit, non magno redempturum, nisi

 audivisset eum: Alioqui enim se statim Caesarem aditurum fuisse, dicturumque

 quae retulissent Doctores.

 Egit vero Treverensis Archiepiscopus clementissime cum Doctore Martino, primo,

 remotis omnibus Arbitris, cum de Caesaris & Imperii, tum de Concilii iudicio.

 In quo colloquio Doctor Martinus nihil caelavit Treverensem, affirmans, parum

 tutum fore, tantam rem illis permittere, qui sub fide publica evocatum, novis

 mandatis agressi, damnassent suam sententiam, & Bullam Papae approbassent.

 Deinde admisso etiam Amico, petivit Treverensis Archiepiscopus a Doctore

 Martino remedia, quibus huic causae occurri possit, Respondit Lutherus,