Avii.r

 Non igitur paupertas, sed studium pietatis eum in illud viae monasticae genus

 induxit, in quo etsi doctrinam in scholis usitatam quotidie discebat, et

 Sententiarios legebat, et in Disputationibus publicis labyrinthos aliis

 inextricabiles, diserte multis admirantibus explicabat, tamen quia in eo vitae

 genere non famam ingenii, sed alimenta pietatis quaerebat, haec studia tanquam

 parergatractabat, et facile arripiebat illas scholasticas methodos. Interea

 fontes doctrinae caelestis avide legebat ipse, scilicet scripta Propheticae et

 Apostolica, ut mentem suam de Dei voluntate erudiret, et firmis testimoniis

 aleret timorem et fidem.  Hoc studium ut magis expeterat, illis suis doloribus

 et pavoribus movebatur.

 Et senis cuiusdam sermonibus in Augustiniano Collegio Erphordiae saepe se

 confirmatum esse narrabat, cui cum consternationes suas exponeret, audivit eum

 de fide multa disserentem, seque deductum aiebat ad Symbolum, in quo dicitur,

 Credo remissionem peccatorum. Hunc Articulum sic ille interpraetatus erat non

 solum in genere credendum esse, aliquibus remitti, ut et Daemones credunt,

 Davidi aut Petro remitti, Sed mandatum Dei esse, ut singuli homines remitti

 nobis peccata credamus. Et hanc interpraetati=