Avii.v

 ilis enarravit, Interea tamen suum illud studium legendi scripta Theologica

 non omittens. Post triennium Romam profectus, propter Monachorum

 controversias, cum eodem anno reversus esset, usitato more scholarum, Duce

 Saxoniae Electore Friderico praebente sumptus, ornatus est gradu Doctorum, ut

 usitate loquimur. Audierat enim concionantem, et vim ingenii, et nervos

 orationis, ac rerum bonitatem expositarum in concionibus, admiratus fuerat. Et

 ut quadam quasi maturitate iuditii videas gradum ei Doctorum attributum esse,

 scias fuisse eum annum aetatis Lutheri tricesimum. Ipse narrabat sibi admodum

 defugienti et recusanti mandatum esse a Staupicio, ut hoc gradu ornari se

 sineret, eumque per iocum dixisse, multum negociorum Deo iam in Ecclesia fore,

 ad quae ipsius usurus esset opera. Cui voci, etsi ioco tunc emissa est, tamen

 eventus respondit, ut multa praecedunt mutationes praesagia.

 Postea enarrare Epistolam Ad Romanos coepit, deinde Psalmos, haec scripta sic

 illustravit, ut post longam et obscuram noctem, nova doctrinae lux oriri

 videretur, omnium piorum et prudentum iudicio. Hic monstravit Legis et

 Evangelii discrimen, hic refutavit errorem, qui tunc in Scholis et concionibus

 regnabat,