|
112. At rex postero die Asparem, Iugurthae legatum,
appellat dicitque sibi per Dabarem ex Sulla cognitum posse condicionibus bellum
poni: quam ob rem regis sui sententiam exquireret. Ille laetus in castra Iugurthae
proficiscitur. Deinde ab illo cuncta edoctus properato itinere post diem
octavum redit ad Bocchum et ei nuntiat Iugurtham cupere omnia quae imperarentur
facere, sed Mario parum confidere; saepe antea cum imperatoribus Romanis pacem
conventam frustra fuisse. Ceterum Bocchus si ambobus consultum et ratam pacem
vellet, daret operam, ut una ab omnibus quasi de pace in colloquium veniretur,
ibique sibi Sullam traderet. Cum talem virum in potestatem habuisset, tum fore uti
iussu senatus aut populi foedus fieret; neque hominem nobilem non sua ignavia
sed ob rem publicam in hostium potestate relictum iri.
113. Haec Maurus secum
ipse diu voluens tandem promisit; ceterum dolo an vere cunctatus, parum
comperimus. Sed plerumque regiae voluntates ut vehementes sic mobiles, saepe
ipsae sibi adversae. Postea tempore et
loco constituto, in colloquium uti de pace veniretur, Bocchus Sullam modo, modo
Iugurthae legatum appellare, benigne habere, idem ambobus polliceri. Illi
pariter laeti ac spei bonae pleni esse. Sed nocte ea, quae proxima fuit ante
diem colloquio decretum, Maurus adhibitis amicis ac statim immutata voluntate
remotis ceteris dicitur secum ipse multum agitavisse, vultu colore motu
corporis pariter atque animo varius; quae scilicet ita tacente ipso occulta
pectoris patefecisse. Tamen postremo Sullam accersi iubet et ex illius
sententia Numidae insidias tendit. Deinde ubi dies advenit et ei nuntiatum est
Iugurtham haud procul abesse, cum paucis amicis et quaestore nostro quasi obvius
honoris causa procedit in tumulum facillimum visu insidiantibus. Eodem Numida
cum plerisque necessariis suis inermis, uti dictum erat, accedit, ac statim
signo dato undique simul ex insidiis invaditur. Ceteri obtruncati, Iugurtha
Sullae vinctus traditur et ab eo ad Marium deductus est.
|