|
40. Igitur
P. Umbreno cuidam negotium dat, uti legatos Allobrogum requirat eosque, si
possit, impellat ad societatem belli, existimans publice privatimque aere
alieno oppressos, praeterea quod natura gens Gallica bellicosa esset, facile
eos ad tale consilium adduci posse. Umbrenus quod in Gallia negotiatus erat,
plerisque principibus civitatium notus erat atque eos noverat. Itaque sine
mora, ubi primum legatos in foro conspexit, percontatus pauca de statu
civitatis et quasi dolens eius casum requirere coepit, quem exitum tantis malis
sperarent. Postquam illos videt queri de
avaritia magistratuum, accusare senatum, quod in eo auxili nihil esset,
miseriis suis remedium mortem expectare, "at ego" inquit "vobis,
si modo viri esse vultis, rationem ostendam, qua tanta ista mala
effugiatis". Haec ubi dixit, Allobroges in maximam spem adducti Umbrenum
orare, ut sui misereretur: nihil tam asperum neque tam difficile esse, quod non
cupidissime facturi essent, dum ea res civitatem aere alieno liberaret. Ille eos
in domum D. Bruti perducit, quod foro propinqua erat neque aliena consili
propter Semproniam; nam tum Brutus ab Roma aberat. praeterea Gabinium arcessit,
quo maior auctoritas sermoni inesset. Eo praesente coniurationem aperit,
nominat socios, praeterea multos cuiusque generis innoxios, quo legatis animus
amplior esset. Deinde eos pollicitos operam suam domum dimittit.
41. Sed
Allobroges diu in incerto habuere, quidnam consili caperent. In altera parte
erat aes alienum, studium belli, magna merces in spe victoriae; at in altera
maiores opes, tuta consilia, pro incerta spe certa praemia. Haec illis
volventibus tandem vicit fortuna rei publicae. Itaque Q. Fabio Sangae, cuius
patrocinio civitas plurimum utebatur, rem omnem, uti cognoverant, aperiunt.
Cicero per Sangam consilio cognito legatis praecipit, ut studium coniurationis
vehementer simulent, ceteros adeant, bene polliceantur dentque operam, uti eos
quam maxime manufestos habeant.
|