Caput, Par.

 1  I, 1  |   ceteros in ipso uitae adparatu uita destituat. nec huic publico,
 2  I, 3  |          perdidimus. satis longa uita et in maximarum rerum consummationem:
 3 II, 1  |          illa se benigne gessit: uita, si uti scias, longa est.
 4 II, 2  |          quidem omne spatium non uita, sed tempus est.
 5 VI, 4  |             4 uestra me hercules uita, licet supra mille annos
 6 VII, 3 |  praecipere possent: uiuere tota uita discendum est et, quod magis
 7 VII, 3 |         fortasse miraberis, tota uita discendum est mori.
 8 VII, 4 |         nondum se scire confessi uita abierunt, nedum ut isti
 9 VII, 5 |    delibari sinere. et ideo eius uita longissima est, quia, quantumcumque
10 VII, 5 |          est defuisse, ex quorum uita multum populus tulit.
11 VII, 9 |      fortuna, ut uolet, ordinet: uita iam in tuto est. huic adici
12 VIII, 5|      quid fiet? tu occupatus es, uita festinat: mors interim aderit,
13  X, 2  |                2 in tria tempora uita diuiditur: quod fuit, quod
14  X, 5  |         non possunt. abit igitur uita eorum in profundum et ut
15 XI, 1  | moriuntur, non tamquam exeant de uita, sed tamquam extrahantur.
16 XI, 2  |                      2 at quibus uita procul ab omni negotio agitur,
17 XII, 2 |          sunt: quorum non otiosa uita dicenda est, sed desidiosa
18 XV, 5  |      sapientis ergo multum patet uita. non idem illum qui ceteros
19 XVII, 6|         causae. per occupationes uita trudetur. otium numquam
20 XIX, 3 |        scire quam breuis ipsorum uita sit, cogitent ex quota parte
21 XX, 5  |           dum mutuo miseri sunt, uita est sine fructu, sine uoluptate,