VI. 1
Liuius Drusus, uir acer et uehemens, cum leges nouas et mala Gracchana
mouisset, stipatus ingenti totius Italiae coetu, exitum rerum non peruidens,
quas nec agere licebat nec iam liberum erat semel incohatas relinquere,
execratus inquietam a primordiis uitam dicitur dixisse: uni sibi ne puero
quidem umquam ferias contigisse. ausus est enim et pupillus adhuc et
praetextatus iudicibus reos commendare et gratiam suam foro interponere tam
efficaciter quidem, ut quaedam iudicia constet ab illo rapta. 2
quo non erumperet tam immatura ambitio? scires in malum ingens et priuatum et
publicum euasuram tam praecoquem audaciam. sero itaque querebatur nullas sibi
ferias contigisse a puero seditiosus et foro grauis. disputatur, an ipse sibi
manus attulerit. subito enim uolnere per inguen accepto conlapsus est, aliquo
dubitante, an mors eius uoluntaria esset, nullo, an tempestiua. 3 superuacuum est commemorare plures, qui cum
aliis felicissimi uiderentur, ipsi in se uerum testimonium dixerunt, perosi
omnem actum annorum suorum. sed his querellis nec alios mutauerunt nec se
ipsos. nam cum uerba eruperunt, adfectus ad consuetudinem relabuntur. 4 uestra me hercules uita, licet supra mille annos
exeat, in artissimum contrahetur. ista uitia nullum non saeculum deuorabunt:
hoc uero spatium quod, quamuis natura currit, ratio dilatat, cito uos effugiat
necesse est. non enim adprenditis nec retinetis nec uelocissimae omnium rei
moram facitis, sed abire ut rem superuacuam ac reparabilem sinitis.
|