XVI. 1
Illorum breuissima ac sollicitissima aetas est, qui praeteritorum
obliuiscuntur, praesentia neglegunt, de futuro timent: cum ad extrema uenerunt,
sero intellegunt miseri, tamdiu se, dum nihil agunt, occupatos fuisse. 2 nec est, quod hoc argumento probari putes
longam illos agere uitam, quia interdum mortem inuocant: uexat illos
inprudentia incertis adfectibus et incurrentibus in ipsa, quae metuunt. mortem
saepe ideo optant, quia timent. 3 illud
quoque argumentum non est, quod putes, diu uiuentium, quod saepe illis longus
uidetur dies, quod, dum ueniat condictum tempus cenae, tarde ire horas
queruntur: nam si quando illos deseruerunt occupationes, in otio relicti
aestuant, nec quomodo id disponant aut extrahant, sciunt. itaque ad
occupationem aliquam tendunt et quod interiacet omne tempus graue est, tam me
hercules, quam cum dies muneris gladiatorii edictus est, aut cum alicuius
alterius uel spectaculi uel uoluptatis exspectatur constitutum, transilire
medios dies uolunt. 4 omnis illis speratae
rei longa dilatio est. at illud tempus, quod amant, breue est et praeceps
breuiusque multo suo uoto. aliunde enim alio transfugiunt et consistere in una
cupiditate non possunt. non sunt illis longi dies, sed inuisi. at contra quam
exiguae noctes uidentur, quas in conplexu scortorum aut uino exigunt? 5 inde etiam poetarum furor fabulis humanos
errores alentium, quibus uisus est Iuppiter uoluptate concubitus delenitus
duplicasse noctem: quid aliud est uitia nostra incendere quam auctores illis
inscribere deos et dare morbo exemplo diuinitatis excusatam licentiam? possunt
istis non breuissimae uideri noctes, quas tam care mercantur? diem noctis
expectatione perdunt, noctem lucis metu.
|