Par.

 1 9  |       ceteris civitatibus tum maxume in nostra, quibus cum auctoritate
 2 29 |      ipse tum fuit, intellegi maxume potest. Grandes erant verbis,
 3 44 |   traduxerat. huius suavitate maxume hilaratae Athenae sunt,
 4 47 |   iudicaret hoc oratoris esse maxume proprium, rem augere posse
 5 78 |       C. Sulpicius Galus, qui maxume omnium nobilium Graecis
 6 89 |   fuisse. quae quidem vis tum maxume cognitast, cum Lusitanis
 7 112|       erat ille princeps, vel maxume; significabat enim non prudentiam
 8 112|   prudentiam solum, sed, quod maxume rem continebat, fidem. habebat
 9 139|      armatura, sic ab illo in maxume opportunis orationis partibus
10 141|   enim quae vocant Graeci, ea maxume ornant oratorem eaque non
11 200| suspensos teneri aut, id quod maxume opus est, misericordia odio
12 201|  omnis fluxit oratio, cum hos maxume iudicio illorum hominum
13 203|     enim Sulpicius omnium vel maxume, quos quidem ego audiverim,
14 207|  propterea quod Antonius, qui maxume expetebatur, facilis in
15 249|   velim tibi eum placere quam maxume.~Atqui et ita est, inquit,
16 290|     de ipso quidem Demosthene maxume.~ ~
17 319|      in patrocinio Siciliensi maxume in certamen veni designatus
18 320|     eloquentiae partibus, tum maxume in celeritate et continuatione
19 321|     genere exercitationis tum maxume stilo nostrum illud quod
20 322|     et ad oratoris prudentiam maxume necessariam; nemo qui memoriam
21 322|        quod unum est oratoris maxume proprium, quocumque res
22 324|                       324 -~ ~Maxume vero perspecta est utriusque