Lib.  Cap.

 1  1,   75|           utrisque frustra fuit, Vitellianis inpune, per tantam hominum
 2  1,   87|          ceteri Galliarum aditus Vitellianis exercitibus claudebantur,
 3  2,   25|         acies, terga vertentibus Vitellianis, Celsus doli prudens repressit
 4  2,   25|           ea cunctatione spatium Vitellianis datum in vineas nexu traducum
 5  2,   35|        exercitus quanto laetiora Vitellianis, tanto acrius Othoniani
 6  2,   44|   proditione victum fremebat: ne Vitellianis quidem incruentam fuisse
 7  3,    9|          has ad copias nequaquam Vitellianis paris (quippe tres adhuc
 8  3,   29| conclamavit; ceteri trepidis iam Vitellianis seque e vallo praecipitantibus
 9  3,   30|           frequens obstrictusque Vitellianis partibus Cremonensis populus,
10  3,   32|        sedes et praebiti in acie Vitellianis cibi, caesae quaedam feminae
11  3,   60|  municipiis; simul conloquia cum Vitellianis decem milium spatio distantibus
12  3,   62|         interficitur. caput eius Vitellianis cohortibus ostentatum ne
13  3,   69| improviso tumultu, sed prosperum Vitellianis fuit. Sabinus re trepida,
14  3,   79|     anfractus viarum, quae gnara Vitellianis, incomperta hostibus metum
15  4,   38|       credebat, augentibus famam Vitellianis, qui studium partium nondum
16  4,   49|        animo fuisse; et quidam e Vitellianis urbe profugi ostentabant
17  4,   49|          navibus Gallia ducem se Vitellianis exercitibus ostenderet.