Lib.  Cap.

 1  2,    5| abesset, antiquis ducibus par. Mucianum e contrario magnificentia
 2  2,   77|   Caecinam numeremur: ne tamen Mucianum socium spreveris, quia aemulum
 3  2,   79|   remeans et consiliorum inter Mucianum ac patrem nuntius. cuncta
 4  3,    1|   venturum cum copiis Orientis Mucianum; superesse Vespasiano mare,
 5  3,    8|      sisti bellum expectarique Mucianum iubebat, adiciebatque imperio
 6  3,   25|      subditus rumor, advenisse Mucianum, exercitus in vicem salutasse.
 7  3,   46|    fortuna populi Romani, quae Mucianum virisque Orientis illuc
 8  3,   49|    vertebat, nihil adventantem Mucianum veritus, quod exitiosius
 9  3,   53|     pati Antonius et culpam in Mucianum conferre, cuius criminationibus
10  3,   53| principem, nec sine occulta in Mucianum insectatione: se Pannonicas
11  3,   53|    adfuerint. nec fefellere ea Mucianum; inde graves simultates,
12  3,   78|      causa tam pravae morae ut Mucianum opperirentur. nec defuere
13  4,   39|       praeponebatur, vis penes Mucianum erat, nisi quod pleraque
14  4,   44|     sunt. nec ideo lenita erga Mucianum invidia: quippe Sosianus
15  4,   46|      fortunam paterentur; modo Mucianum, modo absentem principem,
16  4,   68|      cuncta in deterius audita Mucianum angebant, ne quamquam egregii