Caput
1 XXVI | nescitis hodie apud quem fiat? Trimalchio, lautissimus homo. Horologium
2 XXVII | loquebatur Menelaus cum Trimalchio digitos concrepuit, ad quod
3 XXVIII | ad frigidam eximus. Iam Trimalchio unguento perfusus tergebatur,
4 XXVIII | plurimum rixantes effunderent, Trimalchio hoc suum propinasse dicebat.
5 XXIX | titulis pictis, et ipse Trimalchio capillatus caduceum tenebat
6 XXXII | his eramus lautitiis, cum Trimalchio ad symphoniam allatus est,
7 XXXIII | Convertit ad hanc scenam Trimalchio vultum et: "Amici, ait,
8 XXXIV | XXXIV] Iam Trimalchio eadem omnia lusu intermisso
9 XXXIV | sustulisset, animadvertit Trimalchio colaphisque obiurgari puerum
10 XXXIV | titulos perlegimus, complosit Trimalchio manus et: "Eheu, inquit,
11 XXXIV | aliquot figuras exprimeret, Trimalchio adiecit: ~Eheu nos miseros,
12 XXXV | accessimus cibos: "Suadeo, inquit Trimalchio, cenemus; hoc est ius cenae". ~
13 XXXVI | aggredimur. Non minus et Trimalchio eiusmodi methodio laetus: "
14 XXXVI | Ingerebat nihilo minus Trimalchio lentissima voce: "Carpe!
15 XXXVII | non amat, non amat. Ipse Trimalchio fundos habet, quantum milvi
16 XXXIX | Interpellavit tam dulces fabulas Trimalchio; nam iam sublatum erat ferculum,
17 XL | cuique iussisset referri, Trimalchio adiecit: "Etiam videte,
18 XLI | Ad quem sonum conversus Trimalchio: "Dionyse, inquit, liber
19 XLI | capitique suo imposuit. Tum Trimalchio rursus adiecit: "Non negabitis
20 XLI | perbasiamus. ~Ab hoc ferculo Trimalchio ad lasanum surrexit. Nos
21 XLVII | Eiusmodi tabulae vibrabant, cum Trimalchio intravit et detersa fronte
22 XLVII | portenta aliqua facturos. Sed Trimalchio expectatione discussa: "
23 XLVIII | XLVIII] Trimalchio autem miti ad nos vultu
24 XLVIII | inimici erant. . .", ait Trimalchio: "Quid est pauper? — Vrbane",
25 XLVIII | controversiam euit. Statim Trimalchio: "Hoc, inquit, si factum
26 XLIX | fuerat. Deinde magis magisque Trimalchio intuens eum: "Quid? quid?
27 XLIX | exinterare: "Quid, oblitus? Trimalchio exclamat, putes illum piper
28 XLIX | piscem praeterisset." At non Trimalchio, qui relaxato in hilaritatem
29 L | propius consideraret, ait Trimalchio: "Solus sum qui vera Corinthea
30 LII | proiecit. Ad quem respiciens Trimalchio: "Cito, inquit, te ipsum
31 LII | vinum intro " clamavit <Trimalchio>. Excipimus urbanitatem
32 LII | cenam. Ceterum laudatus Trimalchio hilarius bibit et iam ebrio
33 LIII | Nastae vilici. — Quid, inquit Trimalchio, quando mihi Pompeiani horti
34 LIII | nondum venerunt." Excanduit Trimalchio et: "Quicunque, inquit,
35 LIII | saltuariorum testamenta, quibus Trimalchio cum elogio exheredabatur;
36 LIII | sustinere. Mirabatur haec solus Trimalchio dicebatque ingratum artificium
37 LIV | alienum mortuum plorare. Ipse Trimalchio cum graviter ingemuisset
38 LV | sermone garrimus."Ita, inquit Trimalchio, non oportet hunc casum
39 LV | commorata est <. . .> donec Trimalchio: "Rogo, inquit, magister,
40 LIX | respondere convicio, sed Trimalchio delectatus colliberti eloquentia: "
41 LIX | hastisque scuta concrepuit. Ipse Trimalchio in pulvino consedit, et
42 LIX | explicabit." Haec ut dixit Trimalchio, clamorem Homeristae sustulerunt,
43 LXI | valitudinem sibi optarunt, Trimalchio ad Nicerotem respexit et: "
44 LXIII | Salvo, inquit, tuo sermone, Trimalchio, si qua fides est, ut mihi
45 LXIV | triclinium esse mutatum, cum Trimalchio: "Tibi dico, inquit, Plocame,
46 LXIV | esse affirmabat. Nec non Trimalchio ipse cum tubicines esset
47 LXIV | saginabat. Quo admonitus officio Trimalchio Scylacem iussit adduci "
48 LXIV | ante mensam se posuit. Tum Trimalchio iactans candidum panem: "
49 LXIV | aliquot convivas respersit. Trimalchio, ne videretur iactura motus,
50 LXIV | Repressus ergo aliquamdiu Trimalchio camellam grandem iussit
51 LXV | ambitiosissime <a> nobis Trimalchio petiit dicens exossatas
52 LXV | poposcit. Delectatus hac Trimalchio hilaritate et ipse capaciorem
53 LXVI | LXVI] — Tamen, inquit Trimalchio, quid habuistis in cena? —
54 LXVII | Quomodo nosti, inquit, illam, Trimalchio, nisi argentum composuerit,
55 LXVII | esse dicebat. Notavit haec Trimalchio iussitque afferri omnia
56 LXVIII | spatio cum secundas mensas Trimalchio iussisset afferri, sustulerunt
57 LXVIII | pulverem tritum. Statim Trimalchio: "Poteram quidem, inquit,
58 LXIX | curabo stigmam habeat." Risit Trimalchio et: "Adcognosco, inquit,
59 LXIX | avium: "<Amici> , inquit Trimalchio, quicquid videtis hic positum,
60 LXX | Necdum finieram sermonem, cum Trimalchio ait: "Ita crescam patrimonio,
61 LXX | amphoras habebant. Cum ergo Trimalchio ius inter litigantes diceret,
62 LXX | plaudebat quam loquebatur, cum Trimalchio: "Permitto, inquit, Philargyre
63 LXXI | Diffusus hac contentione Trimalchio: "Amici, inquit, et servi
64 LXXI | tibi videtur: ~C. POMPEIVS TRIMALCHIO MAECENATIANVS HIC REQVIESCIT~
65 LXXII | LXXII] Haec ut dixit Trimalchio, flere coepit ubertim. Flebat
66 LXXII | coeperam etiam ego plorare, cum Trimalchio: "Ergo, inquit, cum sciamus
67 LXXIII | frigidariae simile, in qua Trimalchio rectus stabat. Ac ne sic
68 LXXIII | conspectu sacco defluens. Tum Trimalchio: "Amici, inquit, hodie servus
69 LXXIV | cantavit. Qua voce confusus Trimalchio vinum sub mensa iussit effundi
70 LXXIV | gallus allatus est, quem Trimalchio iussit ut aeno coctus fieret.
71 LXXIV | respiciens ad familiam Trimalchio: "Quid vos, inquit, adhuc
72 LXXIV | intrasset ministros, invasit eum Trimalchio et osculari diutius coepit.
73 LXXIV | etiam adiecit: "canis!". Trimalchio contra offensus convicio
74 LXXIV | ac flere coepit. Contra Trimalchio: "Quid enim, inquit, ambubaia
75 LXXV | Non tenuit ultra lacrimas Trimalchio et: "Rogo, inquit, Habinna,
76 LXXVIII| triclinium attulit. <Vitalia Trimalchio accepit> iussitque nos temptare,
77 LXXVIII| res ad summam nauseam, cum Trimalchio ebrietate turpissima gravis
|