Caput

 1 XCII  |      cenae mandata curaverat, cum Eumolpus ostium pulsat. Interrogo
 2 XCII  |  recepissem Ascylti parem. Instat Eumolpus, et cum puer illi potionem
 3 XCIV  |        Confusus hac denuntiatione Eumolpus non quaesiit iracundiae
 4 XCIV  |          reseratis foribus intrat Eumolpus cum Gitone meque a fatali
 5 XCIV  |        ferramentum expaverat, nec Eumolpus interpellaverat mimicam
 6 XCV   |         Marci Mannicii". Exclamat Eumolpus: "Etiam minaris?"; simulque
 7 XCV   |         et de cella se proripuit, Eumolpus contumeliae impatiens rapit
 8 XCVII |                        XCVII] Dum Eumolpus cum Bargate in secreto loquitur,
 9 XCVIII|  sciniphes ore tangebat. <. . .> ~Eumolpus autem, quia effractum ostium
10 XCVIII|         concuteret. Ad quem motum Eumolpus conversus salvere Gitona
11 XCIX  |   praelabitur. — Vt scias, inquit Eumolpus, verum esse quod dicis,
12 XCIX  |       mora, omnes consurgimus, et Eumolpus quidem mercennarium suum
13 CI    |        pro munere". Inundatus hac Eumolpus invidia iurat per deos deasque
14 CI    |      indulgeat tibi". Negavit hoc Eumolpus fieri posse, "quia magna,
15 CII   |        Inspicite quod ego inveni. Eumolpus tanquam litterarum studiosus
16 CIII  |         dii hominesque patiantur, Eumolpus exclamat, ut vos tam turpi
17 CIII  |      tonsori praebuimus. Implevit Eumolpus frontes utriusque ingentibus
18 CIV   |   invenies'. — Hinc scies, inquit Eumolpus, Epicurum esse hominem divinum,
19 CV    |           lustrari. — Ego, inquit Eumolpus, hoc iussi. Nec in eodem
20 CVIII |           se ira convertit. Negat Eumolpus passurum se ut quisquam
21 CIX   |           potionis spargebat, cum Eumolpus et ipse vino solutus dicta
22 CXIII |      nihil magis pudebat, quam ne Eumolpus sensisset quidquid illud
23 CXIII | vindicaret. <. . .> ~Iurat verbis Eumolpus conceptissimis. <. . .> ~
24 CXV   |        collatus manibus adolebat. Eumolpus autem dum epigramma mortuo
25 CXVII |                 CXVII] Prudentior Eumolpus convertit ad novitatem rei
26 CXVII |   reddituram. — Quid ergo, inquit Eumolpus, cessamus mimum componere?
27 CXVII |         necari, et quicquid aliud Eumolpus iussisset. Tanquam legitimi
28 CXVIII|         EVMOLPVS. "Multos, inquit Eumolpus, o iuvenes, carmen decepit.
29 CXXV  |        Crotone aguntur <. . .> et Eumolpus felicitate plenus prioris
30 CXXXII|        notas arte contexi, ne aut Eumolpus contumelia mea hilarior
31 CXL   |           ire ad vota nuncupanda. Eumolpus, qui tam frugi erat ut illi
32 CXL   |         effectum spectaret, clara Eumolpus voce exhortabatur Coraca,
33 CXL   |          ingenti risu, etiam suo, Eumolpus fecerat. Itaque ego quoque,
34 CXL   |      beneficia tractat. <. . .> ~<Eumolpus>: "Socrates, deorum hominumque <
35 CXLI  |      paenitentiam suam." <. . .> <Eumolpus>: "Omnes, qui in testamento