Caput

 1 XVII    |          secreta, quae vix mille homines noverunt." ~
 2 XXXIX   |  quiescant, qui me hominem inter homines voluit esse. Nam mihi nihil
 3 XXXIX   |    semper aliquid mali facit, ut homines aut nascantur aut pereant.
 4 XL      |       Aratumque comparandos illi homines non fuisse, donec advenerunt
 5 XLIV    |      futurum est, si nec dii nec homines eius coloniae miserentur?
 6 XLV     |    patria melior dici potest, si homines haberet. Sed laborat hoc
 7 LVII    |     nemini iocus sim. Homo inter homines sum, capite aperto ambulo;
 8 LXXI    |          Amici, inquit, et servi homines sunt et aeque unum lactem
 9 LXXIII  |            LXXIII] Quid faciamus homines miserrimi et novi generis
10 LXXIV   |     illam sustuli, hominem inter homines feci. At inflat se tanquam
11 LXXV    |      inquit, nostrum non peccat. Homines sumus, non dei." Idem et
12 LXXV    |      perveni. Corcillum est quod homines facit, cetera quisquilia
13 LXXXIV  |       curant, nihil volunt inter homines melius credi, quam quod
14 LXXXVIII|         summumque certamen inter homines erat, ne quid profuturum
15 CVII    |     lenitas, et patimini liberos homines ire sine iniuria quo destinant.
16 CXI     | amorisque exemplum omnis ordinis homines confitebantur, cum interim
17 CXVI    |     diligentius exploraremus qui homines inhabitarent nobile solum,
18 CXVI    |       Sin autem urbanioris notae homines sustinetis semper mentiri,
19 CXVI    |       perveniunt, sed quoscunque homines in hac urbe videritis, scitote
20 CXXIX   |          enim medici sine nervis homines ambulare posse. Narrabo
21 CXXXII  |       admittere severioris notae homines solerent. Mox perfricata
22 CXL     |           nec ulli enim celerius homines incidere debent in malam
23 CXL     |    animalia cibo inescantur, sic homines non caperentur nisi spe