Caput

 1 II    |       inter haec nutriuntur, non magis sapere possunt quam bene
 2 XVII  |        causa huc venisse; aetate magis vestra commoveor quam iniuria
 3 XXVI  |        vulneribus confossis fuga magis placebat quam quies. Itaque
 4 XXVII |     errare coepimus, immo iocari magis et circulis accedere, cum
 5 XLII  |          illum perdiderunt, immo magis malus fatus; medicus enim
 6 XLV   |          qui coactus est facere? Magis illa matella digna fuit
 7 XLIX  |  percoqui potuisse, tanto quidem magis, quod longe maior nobis
 8 XLIX  |         ante aper fuerat. Deinde magis magisque Trimalchio intuens
 9 LXI   |         res venerias curavi, sed magis quod benemoria fuit. Si
10 LXVI  |       homuncionem comest, quanto magis homuncio debet ursum comesse?
11 XCII  |          notorem dedissem. Tanto magis expedit inguina quam ingenia
12 XCVII |     frequentia; facemque tumosam magis quam lucidam quassans haec
13 CVII  |         Intellego, inquit, nihil magis obesse iuvenibus miseris,
14 CVIII |    infirmissimus vector, solacia magis litis quam virium auxilia.
15 CVIII |          iugulum meum posui, non magis me occisurus quam Giton,
16 CXIII |       tamen adhuc sciebam, utrum magis puero irascerer, quod amicam
17 CXIII |    spintriam". <. . .> ~Me nihil magis pudebat, quam ne Eumolpus
18 CXXIII|       Huic fuga per terras, illi magis unda probatur,~et patria
19 CXXIII|    patria pontus iam tutior. Est magis arma~qui temptare velit
20 CXXV  |       Ceterum ego, etsi quotidie magis magisque superfluentibus
21 CXXXII| mortifero timore lusus~ad verba, magis quae poterant nocere, fugi. ~
22 CXXXII|       oculos aversa tenebat, nec magis incepto vultum sermone movetur