Caput

 1 XII     |         vestis posset adducere. Nec diu moratus rusticus quidam
 2 XVII    |          sedensque super torum meum diu flevit. Ac ne tunc quidem
 3 XXIII   |       recusantem. Super inguina mea diu multumque frustra moluit.
 4 XLIII   |             quod frunitus est, quam diu vixit. <Datum est> cui datum
 5 LV      |          codicillos poposcit et non diu cogitatione distorta haec
 6 LVI     |            fascemque betae accepit. Diu risimus. Sexcenta huiusmodi
 7 LVIII   |             pedes stabat, risum iam diu compressum etiam indecenter
 8 LX      |                             LX] Nec diu mirari licuit tam elegantes
 9 LXXIX   |             vehiculis <deviis>. Non diu ergo tumultuatus stabuli
10 LXXXI   |                          LXXXI] Nec diu tamen lacrimis indulsi,
11 LXXXVII | indelectatus nequitia mea, postquam diu questus est deceptum se
12 LXXXVIII|            quid profuturum saeculis diu lateret. Itaque herbarum
13 XCI     |         lacrumis vultu meo contero. Diu vocem neuter invenit; nam
14 XCVI    |         voce in ebrios fugitivosque diu peroravit, respiciens ad
15 C       |       quodam turbulento circumactus diu vocem collegi, tremebundisque
16 CI      |           super pectus meum positus diu animam egit. Deinde ut effusus
17 CXI     |      discusso muliebri errore! Quam diu licuerit, lucis commodis
18 CXXVI   |           ambulationi haerebat. Nec diu morata dominam producit
19 CXXXI   |            expectare Chrysidem. Nec diu spatiatus consederam, ubi
20 CXXXIX  |             ianuam intravit, cumque diu mecum esset locuta et me