Caput

 1 III   |        est passus Agamemnon me diutius declamare in porticu, quam
 2 XXIV  |            XXIV] Non tenui ego diutius lacrimas, sed ad ultimam
 3 XXXIII|      triclinium venire, sed ne diutius absentivos morae vobis essem,
 4 XXXIV |        et: "Eheu, inquit, ergo diutius vivit vinum quam homuncio.
 5 LXXI  |      esse, non curari eas, ubi diutius nobis habitandum est. Et
 6 LXXIV |     eum Trimalchio et osculari diutius coepit. Itaque Fortunata,
 7 LXXIX |        ipsa inter deversitores diutius ingurgitata ne ignem quidem
 8 XCIX  | Incultis asperisque regionibus diutius nives haerent, ast ubi aratro
 9 CII   |    posse durare: quid ergo, si diutius aut tranquillitas nos tenuerit
10 CII   |   facturi sumus? Vestes quoque diutius vinctas ruga consumit, et
11 CII   |     infectam medicamine faciem diutius durare posse; finge nec
12 CXII  |   etiam pugnabis amori?'~"Quid diutius moror? Jacuerunt ergo una
13 CXIV  |          Si nihil aliud, certe diutius, inquit, iunctos nos mare
14 CXV   |    subiectum. Non tenui igitur diutius lacrimas, immo percussi
15 CXXIX |       ago. In umbra voluptatis diutius lusi. Quid tamen agas quaero,
16 CXXXII|       solerent. Mox perfricata diutius fronte: "Quid autem ego,
17 CXXXIV|     utrumque consedit, motoque diutius capite: "Istum, inquit,
18 CXXXVI|      totum proelium eui, et ne diutius tristis esset, iacturae