Caput

 1 XLI   |           interrogavi, ne viderer nunquam inter honestos cenasse. ~
 2 XLIII |        qui illum pessum dederunt. Nunquam autem recte faciet, qui
 3 XLIV  |   urceatim plovebat: aut tunc aut nunquam, et omnes ridebant udi tanquam
 4 XLVI  |      thesaurum est, et artificium nunquam moritur". ~
 5 LVII  |          debeo; constitutum habui nunquam; nemo mihi in foro dixit: '
 6 LXI   |            Si quid ab illa petii, nunquam mihi negatum; fecit assem,
 7 LXIII |       ille longus post hoc factum nunquam coloris sui fuit, immo post
 8 LXVIII|       tinctam sparserunt et, quod nunquam ante videram, ex lapide
 9 LXVIII|    desisset, adiecit Habinnas et "Nun<quam, in>quit, didicit, sed ego
10 LXXXVI|            si ille non senserit". Nunquam altiore somno ephebus obdormivit.
11 XCIII |        saltem nobis parce, qui te nunquam lapidavimus. Nam si aliquis
12 CXXVI |          placeas. Ego adhuc servo nunquam succubui, nec hoc dii sinant
13 CXXVI |         ego etiam si ancilla sum, nunquam tamen nisi in equestribus
14 CXXIX |       adulescens, paralysin cave. Nunquam ego aegrum tam magno periculo
15 CXXXIV|          bona sua vendere potest. Nunquam tu hominem tam infelicem
16 CXXXIX| desiderium meum, tu voluptas mea, nunquam finies hunc ignem, nisi
17 CXL   |            gloriari solebat, quod nunquam neque in tabernam conspexerat