Caput

 1 XXXIX | Caelus hic, in quo duodecim dii habitant, in totidem se
 2 XLIV  |    enim futurum est, si nec dii nec homines eius coloniae
 3 XLIV  |   udi tanquam mures. Itaque dii pedes lanatos habent, quia
 4 LX    |  pateram vini circumferens "dii propitii " clamabat. ~Aiebat
 5 LXI   |     domus est. Ibi, quomodo dii volunt, amare coepi uxorem
 6 LXXXVI|     aurem male dormientis: "Dii, inquam, immortales, si
 7 CIII  |            CIII] — Ne istud dii hominesque patiantur, Eumolpus
 8 CXII  |  pudica: 'Ne istud, inquit, dii sinant, ut eodem tempore
 9 CXV   |   patriam, animo suo fixit. Dii deaeque quam longe a destinatione
10 CXXV  | nova mendicitate revocanda. Dii deaeque, quam male est extra
11 CXXVI |   nunquam succubui, nec hoc dii sinant ut amplexus meos
12 CXL   |   quoque invenit. <. . .> ~"Dii maiores sunt, qui me restituerunt