Caput

 1 XX     |     confice: neque enim tam magnum facinus admisimus, ut debeamus
 2 XXX    |   se poenae eriperemus: nec magnum esse peccatum suum, propter
 3 XXXV   |  plane non pro expectatione magnum, novitas tamen omnium convertit
 4 XLV    |    liberti. Et Titus noster magnum animum habet, et est caldicerebrius.
 5 XLVII  |    est. Ego nullum puto tam magnum tormentum esse quam continere.
 6 LXXXIII|   qui videretur nescio quid magnum promittere, sed cultu non
 7 XCI    |     iudicis tui puni. Satis magnum erit misero solacium tua
 8 CXXIV  |  quatiens Mavortius hastam.~Magnum cum Phoebo soror et Cyllenia
 9 CXXXVI |     Quem anus ut vidit, tam magnum aeque clamorem sustulit,
10 CXXXVII| etiam loqueris? Nescis quam magnum flagitium admiseris: occidisti