[LXIII] Attonitis admiratione universis: "Salvo,
inquit, tuo sermone, Trimalchio, si qua fides est, ut mihi pili inhorruerunt,
quia scio Niceronem nihil nugarum narrare: immo certus est et minime linguosus.
Nam et ipse vobis rem horribilem
narrabo. Asinus in tegulis.
"Cum adhuc capillatus
essem, nam a puero vitam Chiam gessi, ipsimi nostri delicatus decessit,
mehercules margaritum, <sacritus> et omnium numerum. Cum ergo illum mater
misella plangeret et nos tum plures in tristimonio essemus, subito <stridere>
strigae coeperunt; putares canem leporem persequi. Habebamus tunc hominem
Cappadocem, longum, valde audaculum et qui valebat: poterat bovem iratum
tollere. Hic audacter stricto gladio extra ostium procucurrit, involuta
sinistra manu curiose, et mulierem tanquam hoc loco — salvum sit, quod tango! —
mediam traiecit. Audimus gemitum, et — plane non mentiar — ipsas non vidimus.
Baro autem noster introversus se proiecit in lectum, et corpus totum lividum
habebat quasi flagellis caesus, quia scilicet illum tetigerat mala manus. Nos
cluso ostio redimus iterum ad officium, sed dum mater amplexaret corpus filii
sui, tangit et videt manuciolum de stramentis factum. Non cor habebat,
non intestina, non quicquam: scilicet iam puerum strigae involaverant et supposuerant
stramenticium vavatonem. Rogo
vos, oportet credatis, sunt mulieres plussciae, sunt Nocturnae, et quod sursum
est, deorsum faciunt. Ceterum baro ille longus post hoc factum nunquam coloris
sui fuit, immo post paucos dies freneticus periit."
|