[LXX] Necdum finieram sermonem, cum Trimalchio ait:
"Ita crescam patrimonio, non corpore, ut ista cocus meus de porco fecit.
Non potest esse pretiosior homo. Volueris, de vulva faciet piscem, de lardo
palumbam, de perna turturem, de colaepio gallinam. Et ideo ingenio meo
impositum est illi nomen bellissimum; nam Daedalus vocatur. Et quia bonam
mentem habet, attuli illi Roma munus cultros Norico ferro." Quos statim iussit afferri,
inspectosque miratus est. Etiam nobis potestatem fecit ut mucronem ad buccam
probaremus.
Subito intraverunt duo servi, tanquam qui rixam ad lacum fecissent; certe in
collo adhuc amphoras habebant. Cum ergo Trimalchio ius inter litigantes
diceret, neuter sententiam tulit decernentis, sed alterius amphoram fuste
percussit. Consternati nos insolentia ebriorum intentavimus oculos in
proeliantes, notavimusque ostrea pectinesque e gastris labentia, quae collecta
puer lance circumtulit. Has lautitias aequavit ingeniosus cocus; in craticula
enim argentea cocleas attulit et tremula taeterrimaque voce cantavit.
Pudet referre quae secuntur: inaudito enim more pueri capillati attulerunt
unguentum in argentea pelve pedesque recumbentium unxerunt, cum ante crura
talosque corollis vinxissent. Hinc ex eodem unguento in vinarium atque lucernam
aliquantum est infusum.
Iam coeperat Fortunata velle saltare, iam Scintilla frequentius plaudebat
quam loquebatur, cum Trimalchio: "Permitto, inquit, Philargyre et Cario,
etsi prasinianus es famosus, dic et Menophilae, contubernali tuae, discumbat.
"Quid multa? Paene de lectis deiecti sumus, adeo totum triclinium familia
occupaverat. Certe ego notavi super me positum cocum, qui de porco anserem
fecerat, muria condimentisque fetentem. Nec contentus fuit recumbere, sed
continuo Ephesum tragoedum coepit imitari et subinde dominum suum sponsione
provocare si prasinus proximis circensibus primam palmam".
|