[LXXVIII]
Non est moratus Stichus, sed et stragulam albam et praetextam in triclinium
attulit. <Vitalia Trimalchio accepit> iussitque nos temptare, an bonis
lanis essent confecta. Tum subridens: "Vide tu, inquit, Stiche, ne ista
mures tangant aut tineae; alioquin te vivum conburam. Ego gloriosus volo
efferri, ut totus mihi populus bene imprecetur." Statim ampullam nardi
aperuit omnesque nos unxit et: "Spero, inquit, futurum ut aeque me mortuum
iuvet tanquam vivum." Nam vinum quidem in vinarium iussit infundi et:
"Putate vos, ait, ad parentalia mea invitatos esse".
Ibat res ad summam nauseam, cum Trimalchio ebrietate turpissima gravis novum
acroama, cornicines, in triclinium iussit adduci, fultusque cervicalibus multis
extendit se super torum extremum et: "Fingite me, inquit, mortuum esse.
Dicite aliquid belli." Consonuere cornicines funebri strepitu. Vnus
praecipue servus libitinarii illius, qui inter hos honestissimus erat, tam
valde intonuit, ut totam concitaret viciniam.
Itaque vigiles, qui custodiebant vicinam regionem, rati ardere Trimalchionis
domum, effregerunt ianuam subito et cum aqua securibusque tumultuari suo iure
coeperunt. Nos occasionem opportunissimam nacti Agamemnoni verba dedimus,
raptimque tam plane quam ex incendio fugimus.
|