[LXXIX] Neque fax ulla in praesidio erat, quae iter
aperiret errantibus, nec silentium noctis iam mediae promittebat occurrentium
lumen. Accedebat huc ebrietas et imprudentia locorum etiam interdiu obscura.
Itaque cum hora paene tota per omnes scrupos gastrarumque eminentium fragmenta
traxissemus cruentos pedes, tandem expliciti acumine Gitonis sumus. Prudens
enim pridie, cum luce etiam clara timeret errorem, omnes pilas columnasque
notaverat creta, quae lineamenta evicerunt spississimam noctem, et notabili
candore ostenderunt errantibus viam. Quamvis non minus sudoris habuimus etiam postquam ad stabulum
pervenimus. Anus enim ipsa inter deversitores diutius ingurgitata ne
ignem quidem admotum sensisset, et forsitan pernoctassemus in limine, ni
tabellarius Trimalchionis intervenisset X vehiculis <deviis>. Non diu
ergo tumultuatus stabuli ianuam effregit, et nos per eandem festram admisit.
<. . .>
Qualis nox fuit illa, di deaeque,
quam mollis torus! Haesimus
calentes
et transfudimus hinc et hinc labellis
errantes animas. Valete curae
mortales. Ego sic perire coepi.
Sine causa gratulor mihi. Nam cum solutus mero remisissem ebrias manus,
Ascyltos, omnis iniuriae inventor, subduxit mihi nocte puerum et in lectum
transtulit suum, volutatusque liberius cum fratre non suo, sive non sentiente
iniuriam sive dissimulante, indormivit alienis amplexibus oblitus iuris humani.
Itaque ego ut experrectus pertrectavi gaudio despoliatum torum, si qua est
amantibus fides, ego dubitavi, an utrumque traicerem gladio somnumque morti
iungerem. Tutius dein secutus consilium Gitona quidem verberibus excitavi,
Ascylton autem truci intuens vultu: "Quoniam, inquam, fidem scelere
violasti et communem amicitiam, res tuas ocius tolle et alium locum, quem
polluas, quaere". Non
repugnavit ille, sed postquam optima fide partiti manubias sumus: "Age,
inquit, nunc et puerum dividamus".
|