[LXXX] Iocari putabam discedentem. At ille gladium parricidali manu strinxit et:
"Non frueris, inquit, hac praeda super quam solus incumbis. Partem
meam necesse est vel hoc gladio contemptus abscindam". Idem ego ex altera
parte feci, et intorto circa brachium pallio, composui ad proeliandum gradum.
Inter hanc miserorum dementiam infelicissimus puer tangebat utriusque genua cum
fletu, petebatque suppliciter ne Thebanum par humilis taberna spectaret, neve
sanguine mutuo pollueremus familiaritatis clarissimae sacra. "Quod si
utique, proclamabat, facinore opus est, nudo ecce iugulum, convertite huc
manus, imprimite mucrones. Ego mori debeo, qui amicitiae sacramentum
delevi." Inhibuimus ferrum
post has preces, et prior Ascyltos: "Ego, inquit, finem discordiae
imponam. Puer ipse, quem vult, sequatur, ut sit illi saltem in eligendo
fratre salva libertas." Ego qui vetustissimam consuetudinem putabam in
sanguinis pignus transisse, nihil timui, immo condicionem praecipiti
festinatione rapui, commisique iudici litem. Qui ne deliberavit quidem, ut
videretur cunctatus, verum statim ab extrema parte verbi consurrexit <et>
fratrem Ascylton elegit. Fulminatus hac pronuntiatione, sic ut eram, sine
gladio in lectulum decidi, et attulissem mihi damnatus manus, si non inimici
victoriae invidissem. Egreditur superbus cum praemio Ascyltos, et paulo ante
carissimum sibi commilitonem fortunaeque etiam similitudine parem in loco
peregrino destituit abiectum.
Nomen amicitiae, sic, quatenus expedit, haeret;
calculus in tabula mobile ducit opus.
Dum fortuna manet, vultum servatis, amici;
cum cecidit, turpi certitis ora fuga.
Grex agit in scaena mimum: pater ille vocatur,
filius hic, nomen divitis ille tenet.
Mox ubi ridendas inclusit pagina partes,
vera redit facies, adsimulata perit.
|