[LXXXV]
EVMOLPVS. "In Asiam cum a quaestore essem stipendio eductus, hospitium
Pergami accepi. Vbi cum libenter habitarem non solum propter cultum
aedicularum, sed etiam propter hospitis formosissimum filium, excogitavi
rationem qua non essem patri familiae suspectus amator. Quotiescunque enim in
convivio de usu formosorum mentio facta est, tam vehementer excandui, tam
severa tristitia violari aures meas obsceno sermone nolui, ut me mater
praecipue tanquam unum ex philosophis intueretur. Jam ego coeperam ephebum in
gymnasium deducere, ego studia eius ordinare, ego docere ac praecipere, ne quis
praedator corporis admitteretur in domum.
Forte cum in triclinio iaceremus, quia dies sollemnis ludum artaverat
pigritiamque recedendi imposuerat hilaritas longior, fere circa mediam noctem
intellexi puerum vigilare. Itaque timidissimo murmure votum feci et:
"Domina, inquam, Venus, si ego hunc puerum basiavero, ita ut ille non
sentiat, cras illi par columbarum donabo". Audito voluptatis pretio puer
stertere coepit. Itaque aggressus simulantem aliquot basiolis invasi. Contentus
hoc principio bene mane surrexi electumque par columbarum attuli expectanti ac
me voto exsolvi.
|