[LXXXVIII] Erectus his sermonibus consulere
prudentiorem coepi <atque ab eo> aetates tabularum et quaedam argumenta
mihi obscura simulque causam desidiae praesentis excutere, cum pulcherrimae
artes perissent, inter quas pictura ne minimum sui vestigium reliquisset. Tum
ille: "Pecuniae, inquit, cupiditas haec tropica instituit. Priscis enim
temporibus, cum adhuc nuda virtus placeret, vigebant artes ingenuae summumque
certamen inter homines erat, ne quid profuturum saeculis diu lateret. Itaque herbarum omnium sucos
Democritus expressit, et ne lapidum virgultorumque vis lateret, aetatem inter
experimenta consumpsit Eudoxos quidem in cacumine excelsissimi montis consenuit
ut astrorum caelique motus deprehenderet, et Chrysippus, ut ad inventionem
sufficeret, ter elleboro animum detersit. Verum ut ad plastas convertar,
Lysippum statuae unius lineamentis inhaerentem inopia extinxit, et Myron, qui
paene animas hominum ferarumque aere comprehenderat, non invenit heredem. At
nos vino scortisque demersi ne paratas quidem artes audemus cognoscere, sed
accusatores antiquitatis vitia tantum docemus et discimus. Vbi est dialectica?
ubi astronomia? ubi sapientiae cultissima via? Quis unquam venit in templum et
votum fecit, si ad eloquentiam pervenisset? quis, si philosophiae fontem
attigisset? Ac ne bonam quidem mentem aut bonam valitudinem petunt, sed statim
antequam limen Capitolii tangant, alius donum promittit, si propinquum divitem
extulerit, alius, si thesaurum effoderit, alius, si ad trecenties sestertium
salvus pervenerit. Ipse senatus, recti bonique praeceptor, mille pondo auri
Capitolio promittere solet, et ne quis dubitet pecuniam concupiscere, Iovem
quoque peculio exorat. Noli ergo mirari, si pictura defecit, cum omnibus dis
hominibusque formosior videatur massa auri, quam quicquid Apelles Phidiasque,
Graeculi delirantes, fecerunt.
|