[CV]
Excanduit Lichas hoc sermone turbatus et: "Itane, inquit, capillos aliquis
in nave praecidit, et hoc nocte intempesta? Attrahite ocius nocentes in medium,
ut sciam quorum capitibus debeat navigium lustrari. — Ego, inquit Eumolpus, hoc
iussi. Nec in eodem futurus navigio auspicium mihi feci, sed quia nocentes
horridos longosque habebant capillos, ne viderer de nave carcerem facere, iussi
squalorem damnatis auferri; simul ut notae quoque litterarum non adumbratae
comarum praesidio totae ad oculos legentium acciderent. Inter cetera
apud communem amicam consumpserunt pecuniam meam, a qua illos proxima nocte
extraxi mero unguentisque perfusos. Ad summam, adhuc patrimonii mei reliquias olent".
Itaque ut Tutela navis
expiaretur, placuit quadragenas utrique plagas imponi. Nulla ergo fit
mora: aggrediuntur nos furentes nautae cum funibus, temptantque vilissimo
sanguine Tutelam placare. Et ego quidem tres plagas Spartana nobilitate concuxi.
Ceterum Giton semel ictus tam valde exclamavit, ut Tryphaenae aures notissima
voce repleret. Non solum era turbata est, sed ancillae etiam omnes familiari
sono inductae ad vapulantem decurrurrit. Iam Giton mirabili forma exarmaverat
nautas coeperatque etiam sine voce saevientes rogare, cum ancillae pariter
proclamant: "Giton est, Giton; inhibete crudelissimas manus; Giton est,
domina, succurre". Deflectit
aures Tryphaena iam sua sponte credentes raptimque ad puerum devolat.
Lichas, qui me optime noverat,
tanquam et ipse vocem audisset, accurrit et nec manus nec faciem meam
consideravit, sed continuo ad inguina mea luminibus deflexis movit officiosam
manum, et: "Salve, inquit Encolpi". Miretur nunc aliquis Vlixis
nutricem post vicesimum annum cicatricem invenisse originis indicem, cum homo
prudentissimus, confusis omnibus corporis orisque lineamentis, ad unicum
fugitivi argumentum tam docte pervenerit. Tryphaena lacrimas effudit decepta
supplicio — vera enim stigmata credebat captivorum frontibus impressa —
sciscitarique summissius coepit quod ergastulum intercepisset errantes, aut
cuius iam crudeles manus in hoc supplicium durassent. Meruisse quidem
contumeliam aliquam fugitivos, quibus in odium bona sua venissent <. . .>
|