[CVI] Concitatus iracundia prosiliit Lichas, et: "O
te, inquit, feminam simplicem, tanquam vulnera ferro praeparata litteras
biberint. Vtinam quidem hac se
inscriptione frontis maculassent: haberemus nos extremum solacium. Nunc mimicis
artibus petiti sumus et adumbrata inscriptione derisi". Volebat Tryphaena
misereri, quia non totam voluptatem perdiderat, sed Lichas memor adhuc uxoris
corruptae contumeliarumque, quas in Herculis porticu acceperat, turbato
vehementius vultu proclamat: "Deos immortales rerum humanarum agere curam,
puto, intellexisti, o Tryphaena. Nam imprudentes noxios in nostrum
induxere navigium, et quid fecissent, admonuerunt pari somniorum consensu. Ita
vide ut possit illis ignosci, quos ad poenam ipse deus deduxit. Quod ad me
attinet, non sum crudelis, sed vereor ne, quod remisero, patiar." Tam
superstitiosa oratione Tryphaena mutata negat se interpellare supplicium, immo
accedere etiam iustissimae ultioni. Nec se minus grandi vexatam iniuria quam
Licham, cuius pudoris dignitas in contione proscripta sit. <. . .>
|