[CVIII] Obstupueram ego supplicii metu pavidus, nec qui
in re manifestissima dicerem inveniebam, turbatus <. . .> et deformis
praeter spoliati capitis dedecus superciliorum etiam aequalis cum fronte
calvities, ut nihil nec facere deceret nec dicere. Vt vero spongia uda facies
plorantis detersa est, et liquefactum per totum os atramentum omnia scilicet
lineamenta fuliginea nube confudit, in odium se ira convertit. Negat Eumolpus
passurum se ut quisquam ingenuos contra fas legemque contaminet, interpellatque
saevientium minas non solum voce sed etiam manibus. Aderat interpellanti
mercennarius comes et unus alterque infirmissimus vector, solacia magis litis
quam virium auxilia. Nec quicquam pro me deprecabar, sed intentans in oculos
Tryphaenae manus usurum me viribus meis clara liberaque voce clamavi, ni
abstineret a Gitone iniuriam mulier damnata et in toto navigio sola verberanda.
Accenditur audacia mea iratior Lichas, indignaturque quod ego relicta mea causa
tantum pro alio clamo. Nec minus Tryphaena contumelia saevit accensa, totiusque
navigii turbam diducit in partes. Hinc mercennarius tonsor ferramenta sua nobis
et ipse armatus distribuit, illinc Tryphaenae familia nudas expedit manus, ac
ne ancillarum quidem clamor aciem destituit, uno tantum gubernatore relicturum
se navis ministerium denuntiante, si non desinat rabies libidine perditorum
collecta. Nihilo minus tamen perseverat dimicantium furor, illis pro ultione,
nobis pro vita pugnantibus. Multi ergo utrinque sine morte labuntur, plures
cruenti vulneribus referunt veluti ex proelio pedem, nec tamen cuiusquam ira
laxatur. Tunc fortissimus Giton ad virilia sua admovit novaculam infestam,
minatus se adbscissurum tot miseriarum causam, inhibuitque Tryphaena tam grande
facinus non dissimulata missione. Saepius ego cultrum tonsorium super iugulum
meum posui, non magis me occisurus quam Giton, quod minabatur, facturus.
Audacius tamen ille tragoediam implebat, quia sciebat se illam habere
novaculam, qua iam sibi cervicem praeciderat. Stante ergo utraque acie, cum
appareret futurum non tralaticium bellum, aegre expugnavit gubernator ut
caduceatoris more Tryphaena indutias faceret. Data ergo acceptaque ex more
patrio fide, protendit ramum oleae a Tutela navigii raptum, atque in colloquium
venire ausa:
"Quis
furor, exclamat, pacem convertit in arma?
Quid nostrae meruere manus? Non Troius heros
hac in classe vehit decepti pignus Atridae,
nec Medea furens fraterno sanguine pugnat,
sed contemptus amor vires habet. Ei mihi, fata
hos inter fluctus quis raptis evocat armis?
Cui non est mors una satis? Ne vincite pontum
gurgitibusque feris alios immittite fluctus."
|