[X] — Quid ego, homo stultissime, facere debui, cum fame
morerer? An videlicet audirem sententias, id est vitrea fracta et somniorum
interpretamenta? Multo me turpior es tu hercule, qui ut foris cenares, poetam
laudasti". Itaque ex turpissima lite in risum diffusi pacatius ad reliqua
secessimus. <. . .>
Rursus in memoriam revocatus iniuriae: "Ascylte, inquam, intellego
nobis convenire non posse. Itaque communes sarcinulas partiamur ac paupertatem
nostram privatis questibus temptemus expellere. Et tu litteras scis et ego. Ne
quaestibus tuis obstem, aliud aliquid promittam; alioqui mille causae quotidie
nos collident et per totam urbem rumoribus different."
Non recusavit Ascyltos et: "Hodie, inquit, quia tanquam scholastici ad
cenam promisimus, non perdamus noctem. Cras autem, quia hoc libet, et
habitationem mihi prospiciam et aliquem fratrem. — Tardum est, inquam, differre
quod placet."
Hanc tam praecipitem divisionem libido faciebat; iam dudum enim amoliri
cupiebam custodem molestum, ut veterem cum Gitone meo rationem reducerem. <.
. .>
|