[XIV]
Contra Ascyltos leges timebat et: "Quis, aiebat, hoc loco nos novit, aut
quis habebit dicentibus fidem? Mihi plane placet emere, quamvis nostrum
sit, quod agnoscimus, et parvo aere recuperare potius thesaurum, quam in
ambiguam litem descendere:
Quid faciant leges, ubi sola pecunia regnat,
aut ubi paupertas vincere nulla potest?
Ipsi qui Cynica traducunt tempora pera,
non numquam nummis vendere vera solent.
Ergo iudicium nihil est nisi publica merces,
atque eques in causa qui sedet, empta probat."
Sed praeter unum dipondium, quo cicer lupinosque destinaveramus mercari,
nihil ad manum erat. Itaque ne interim praeda discederet, vel minoris pallium
addicere placuit ut pretium maioris compendii leviorem faceret iacturam. Cum
primum ergo explicuimus mercem, mulier operto capite, quae cum rustico
steterat, inspectis diligentius signis iniecit utramque laciniae manum magnaque
vociferatione latrones tenere clamavit. Contra nos perturbati, ne videremur
nihil agere, et ipsi scissam et sordidam tenere coepimus tunicam atque eadem
invidia proclamare, nostra esse spolia quae illi possiderent. Sed nullo genere
par erat causa, et cociones qui ad clamorem confluxerant, nostram scilicet de
more ridebant invidiam, quod pro illa parte vindicabant pretiosissimam vestem,
pro hac pannuciam ne centonibus quidem bonis dignam. Hinc Ascyltos bene risum
discussit, qui silentio facto:
|