[XVII] Tacentibus adhuc nobis et ad neutram partem
adsentationem flectentibus intravit ipsa, una comitata virgine, sedensque super
torum meum diu flevit. Ac ne tunc quidem nos ullum adiecimus verbum, sed
attoniti expectavimus lacrimas ad ostentationem doloris paratas. Vt ergo tam
ambitiosus detonuit imber, retexit superbum pallio caput, et manibus inter se
usque ad articulorum strepitum constrictis: "Quaenam est, inquit, haec
audacia, aut ubi fabulas etiam antecessura latrocinia didicistis? Misereor
mediusfidius vestri; neque enim impune quisquam quod non licuit, aspexit.
Vtique nostra regio tam praesentibus plena est numinibus, ut facilius possis
deum quam hominem invenire. Ac ne me putetis ultionis causa huc venisse; aetate
magis vestra commoveor quam iniuria mea. Imprudentes enim, ut adhuc puto,
admisistis inexpiabile scelus. Ipsa quidem illa nocte vexata tam periculoso
inhorrui frigore, ut tertianae etiam impetum timeam. Et ideo medicinam sommo
petii, iussaque sum vos perquirere atque impetum morbi monstrata subtilitate
lenire. Sed de remedio non tam valde laboro; maior enim in praecordiis dolor
saenit, qui me usque ad necessitatem mortis deducit, ne scilicet iuvenili
impulsi licentia quod in sacello Priapi vidistis vulgetis, deorumque consilia
proferatis in populum. Protendo igitur ad genua vestra supinas manus, petoque
et oro ne nocturnas religiones iocum risumque faciatis, neve traducere velitis
tot annorum secreta, quae vix mille homines noverunt."
|