[XVIII]
Secundum hanc deprecationem lacrimas rursus effudit gemitibusque largis
concussa tota facie ac pectore torum meum pressit. Ego eodem tempore et
misericordia turbatus et metu, bonum animum habere eam iussi et de utroque esse
securam: nam neque sacra quemquam vulgaturum, et si quod praeterea aliud
remedium ad tertianam deus illi monstrasset, adiuvaturos nos divinam
providentiam vel periculo nostro. Hilarior post hanc pollicitationem facta
mulier basiavit me spissius, et ex lacrimis in risum mota descendentes ab aure
capillos meos lenta manu duxit et: "Facio, inquit, indutias vobiscum, et a
constituta lite dimitto. Quod si non adnuissetis de hac medicina quam
peto, iam parata erat in crastinum turba, quae et iniuriam meam vindicaret et
dignitatem:
Contemni turpe est, legem donare superbum;
hoc amo, quod possum qua libet ire via.
Nam sane et sapiens contemptus iurgia
nectit,
et qui non iugulat, victor abire solet.
Complosis deinde manibus in tantum repente risum effusa est, ut timeremus.
Idem ex altera parte et ancilla fecit, quae prior venerat, idem virguncula,
quae una intraverat.
|