[XXIV] Non tenui ego diutius lacrimas, sed ad ultimam
perductus tristitiam: "Quaeso, inquam, domina, certe embasicoetan iusseras
dari." Complosit illa tenerius manus et: "O, inquit, hominem acutum
atque urbanitatis vernaculae fontem! Quid? Tu non intellexeras cinaedum
embasicoetan vocari?" Deinde ne contubernali meo melius succederet:
"Per fidem, inquam, vestram, Ascyltos in hoc triclinio solus ferias agit?
— Ita, inquit Quartilla, et Ascylto embasicoetas detur". Ab hac voce equum cinaedus mutavit, transituque
ad comitem meum facto clunibus eum basiisque distrivit. Stabat inter
haec Giton et risu dissolvebat ilia sua. Itaque conspicata eum Quartilla, cuius
esset puer diligentissima sciscitatione quaesivit. Cum ego fratrem meum esse
dixissem: "Quare ergo, inquit, me non basiavit?" vocatumque ad se in
osculum adplicuit. Mox manum etiam demisit in sinum et pertractato vasculo tam
rudi: "Haec, inquit, belle cras in promulside libidinis nostrae militabit;
hodie enim post asellum diaria non sumo".
|