[XXV] Cum haec diceret, ad aurem eius Psyche ridens
accessit et cum dixisset nescio quid: "Ita, ita, inquit Quartilla, bene
admonuisti. Cur non, quia bellissima occasio est, devirginatur Pannychis
nostra?" Continuoque producta est puella satis bella et quae non plus quam
septem annos habere videbatur, ea ipsa quae primum cum Quartilla in cellam
venerat nostram. Plaudentibus ergo universis et postulantibus nuptias, obstupui
ego et nec Gitona, verecundissimum puerum, sufficere huic petulantiae
adfirmavi, nec puellam eius aetatis esse, ut muliebris patientiae legem posset
accipere." Ita, inquit Quartilla, minor est ista quam ego fui, cum primum
virum passa sum? Iunonem meam iratam habeam, si unquam me meminerim virginem
fuisse. Nam et infans cum paribus inquinata
sum, et subinde procedentibus annis maioribus me pueris adplicui, donec ad hanc
aetatem perveni. Hinc etiam puto proverbium natum illud, ut dicatur posse
taurum tollere, qui vitulum sustulerit." Igitur ne maiorem iniuriam in
secreto frater acciperet, consurrexi ad officium nuptiale.
|