Orat., Cap.

 1  I, 13 |           coniurationem perditorum hominum, qui te non metuat, nemo,
 2  I, 16 | necessariis salutavit? Si hoc post hominum memoriam contigit nemini,
 3  I, 23 |        exilium; vix feram sermones hominum, si id feceris, vix molem
 4  I, 29 |          publicae vocibus et eorum hominum, qui hoc idem sentiunt,
 5 II, 8  |        ingentem numerum perditorum hominum collegerat! Nemo non modo
 6 II, 10 |         urbe exierint desperatorum hominum flagitiosi greges, o nos
 7 II, 10 |            enim iam sunt mediocres hominum lubidines, non humanae ac
 8 II, 11 |     Quirites; suscipio inimicitias hominum perditorum; quae sanari
 9 II, 17 |      Quirites, ex quibus generibus hominum istae copiae comparentur;
10 II, 18 |          nullo modo possunt. Horum hominum species est honestissima (
11 II, 25 |     certamine ac proelio nonne, si hominum studia deficiant, di ipsi
12 II, 28 |      intestinum ac domesticum post hominum memoriam crudelissimum et
13 III, 15|         domesticorum hostium novem hominum perditissimorum poena re
14 III, 19|            sunt et statuae veterum hominum deiectae et legum aera liquefacta
15 III, 25|        sint. In hoc autem uno post hominum memoriam maximo crudelissimoque
16 III, 27|             providere. Mentes enim hominum audacissimorum sceleratae
17 IV, 5  |        atque diligentia perditorum hominum coniurationem patefactam
18 IV, 8  |        circumdat et dignas scelere hominum perditorum; sancit, ne quis
19 IV, 16 |           conscripti, libertinorum hominum studia cognoscere, qui sua