Orat., Cap.

 1  I, 13| hostem. Interrogas me, num in exilium; non iubeo, sed, si me consulis,
 2  I, 20|  placere decreverit te ire in exilium, optemperaturum te esse
 3  I, 20|  libera rem publicam metu, in exilium, si hanc vocem exspectas,
 4  I, 22|   fugam meditere, tu ut ullum exilium cogites? Utinam tibi istam
 5  I, 22|       voce perterritus ire in exilium animum induxeris quanta
 6  I, 23|      invidiam, recta perge in exilium; vix feram sermones hominum,
 7  I, 23|  molem istius invidiae, si in exilium iussu consulis ieris, sustinebo.
 8 II, 12|     Quirites, a me eiectum in exilium esse Catilinam. Quod ego
 9 II, 12|    potuit; simul atque ire in exilium iussus est, paruit, ivit.
10 II, 13|    consul, qui verbo civis in exilium eicio, quaesivi a Catilina,
11 II, 14|                        14] In exilium eiciebam, quem iam ingressum
12 II, 14| expectant, et ille eiectus in exilium se Massiliam, ut aiunt,
13 II, 14|  belli iter ad fugam atque in exilium converterit, non ille a
14 II, 14|    sed indemnatus innocens in exilium eiectus a consule vi et
15 II, 15|    esse a me, dum modo eat in exilium. Sed, mihi credite, non
16 II, 16|     optemus potius, ut eat in exilium, quam queramur. ~