|
1.
Sequetur pars quae solet non immerito contristare et in
sollicitudinem adducere. Ubi bonorum exitus mali sunt, ubi Socrates cogitur in
carcere mori, Rutilius in exsilio vivere, Pompeius et Cicero clientibus suis
praebere cervicem, Cato ille, virtutum viva imago, incumbens gladio, simul de
se ac de re publica palam facere, necesse est torqueri tam iniqua praemia
fortunam persolvere. Et quid sibi quisque tunc speret, cum videat pessima optimos pati?
2.
Quid ergo est? Vide quomodo quisque illorum tulerit et, si
fortes fuerunt, ipsorum illos animo desidera, si muliebriter et ignave
perierunt, nihil periit. Aut digni sunt quorum virtus tibi placeat, aut indigni
quorum desideretur ignavia. Quid enim est turpius quam si maximi viri timidos
fortiter moriendo faciunt?
3.
Laudemus totiens dignum laudibus et dicamus: "Tanto
fortior! tanto felicior! Omnes effugisti casus, livorem, morbum; existi ex
custodia; non tu dignus mala fortuna diis nisus es, sed indignus in quem iam
aliquid fortuna posset." Subducentibus vero se et in ipsa morte ad vitam
respectantibus manus iniciendae sunt.
4.
Neminem flebo laetum, neminem flentem: ille lacrimas meas
ipse abstersit, hic suis lacrimis effecit ne ullis dignus sit. Ego Herculem
fleam quod vivus uritur, aut Regulum quod tot clavis configitur, aut Catonem
quod vulnera iterat sua? Omnes isti levi temporis impensa invenerunt quomodo
aeterni fierent, et ad immortalitatem moriendo venerunt.
|