Cap., Par.

 1 II, 1  |        nec iniuriam accipere nec contumeliam posse, Catonem autem certius
 2 III, 2 | magnificum est, nec iniuriam nec contumeliam accepturum esse sapientem.
 3  X, 1  |       plerisque vero communibus, contumeliam refutabimus. Est minor iniuria,
 4 XI, 2  |         pepercit, et nihil horum contumeliam dicimus. Quare? quia qui
 5 XII, 3 |     accepit iniuriam sapiens nec contumeliam, punit eos qui fecerunt?'
 6 XIII, 3|     illum mendicus coluerit, nec contumeliam iudicabit, si illi homo
 7 XIII, 5|       Nec committet ut iudicando contumeliam sibi factam honorem habeat
 8 XIV, 1 |   quosdam dementia tenet ut sibi contumeliam fieri putent posse a muliere.
 9 XIV, 1 |       inpulsos moleste ferunt et contumeliam vocant ostiari difficultatem,
10 XV, 1  |       illi eruetur? Non accipiet contumeliam, si obscenorum vocibus inprobis
11 XVII, 2|      materia petulantibus et per contumeliam urbanis detrahitur, si ultro
12 XIX, 2 |          enim est qui non possit contumeliam facere, si quisquam potest?~