Cap., Par.

 1 II, 1  |          esse iussi; nullam enim sapientem nec iniuriam accipere nec
 2 III, 1 |       cum pauperem negastis esse sapientem, non negatis solereilli
 3 III, 1 |      tectum et cibum deesse; cum sapientem negastis insanire, non negatis
 4 III, 1 |          morbi cogit audere; cum sapientem negastis servum esse, idem
 5 III, 2 |      contumeliam accepturum esse sapientem. Multum autem interest utrum
 6 III, 2 |      Multum autem interest utrum sapientem extra indignationem an extra
 7 III, 3 |                         Ego vero sapientem non imaginario honore verborum
 8 III, 3 |       laeditur: ex hac tibi nota sapientem exhibebo.~4.
 9 III, 4 |         incursus respuit? Sic tu sapientem melioris scito esse naturae,
10 III, 5 |                 Hoc igitur dico, sapientem nulli esse iniuriae obnoxium;
11 IV, 2  |     nocetur, ita quidquid fit in sapientem proterve, petulanter, superbe,
12  V, 3  | pervenire non potest, iniuria ad sapientem non pervenit. Nam si iniuria
13  V, 3  |       mali est patiens, nulla ad sapientem iniuria pertinet. ~4.
14 VI, 8  |     hostile vestigium: illa quae sapientem tuentur et a flamma et ab
15 VII, 1 |        dicas, ita ut soles, hunc sapientem nostrum nusquam inveniri.
16 VII, 2 |          verenda est, iniuria in sapientem virum non cadit. Illud enim
17 VII, 2 |          neminem bonum esse nisi sapientem.~3.
18 VIII, 3|        orbitates, discidia, quae sapientem, etiam si universa circumveniant,
19 IX, 5  |    fatigando: ex hoc puta genere sapientem, eorum qui exercitatione
20  X, 4  |                   Alia sunt quae sapientem feriunt, etiam si non pervertunt,
21  X, 4  | calamitas: haec non nego sentire sapientem; nec enim lapidis illi duritiam
22 XIII, 1|   firmitatem non credas in virum sapientem cadere, cum tibi in aliis