Cap., Par.

 1 II, 1  |      nullam enim sapientem nec iniuriam accipere nec contumeliam
 2 II, 3  |                  Huic tu putas iniuriam fieri potuisse a populo
 3 III, 2 |      atque magnificum est, nec iniuriam nec contumeliam accepturum
 4 III, 2 |   extra indignationem an extra iniuriam ponas. Nam si dicis illum
 5 III, 2 | patientia; si negas accepturum iniuriam, id est neminem illi temptaturum
 6 IV, 1  |        sapienti facere temptet iniuriam?' Temptabit, sed non perventuram
 7  V, 1  |       si tibi videtur, Serene, iniuriam a contumelia. Prior illa
 8  V, 4  |  incurrit, nec potest quisquam iniuriam accipere sine aliquo detrimento
 9 VI, 1  |     senectutis exercens facere iniuriam possit, cui bellum et hostis
10 VII, 3 |         Socrates damnatus est, iniuriam accepit.' Hoc loco intellegere
11 VII, 3 |      evenire ut faciat aliquis iniuriam mihi et ego non accipiam:
12 VII, 6 |      hoc est de quo agitur: si iniuriam accepi, necesse est factam
13 VII, 6 |        possunt quae summoveant iniuriam: ut intentatam manum deicere
14 VIII, 1|   mireris, si nemo illi potest iniuriam facere: ne prodesse quidem
15 VIII, 3|         non habet ubi accipiat iniuriam -- ab homine me tantum dicere
16 VIII, 3|      malum non esse, ob hoc ne iniuriam quidem, multo facilius alia
17 IX, 3  |                Adice nunc quod iniuriam nemo inmota mente accipit,
18 IX, 4  |        vobis facere non liceat iniuriam agimus, sed ut ille omnes
19 XII, 3 |     adficit], non quia accepit iniuriam, sed quia fecerunt, et ut
20 XII, 3 |          quare, si non accepit iniuriam sapiens nec contumeliam,
21 XIV, 3 |      excanduit, non vindicavit iniuriam, ne remisit quidem, sed
22 XV, 1  |      non accipiet ergo sapiens iniuriam, si caedetur, si oculus