|
1.
Chrysippus ait quendam indignatum, quod illum aliquis
vervecem marinum dixerat. In senatu flentem vidimus Fidum Cornelium, Nasonis
Ovidi generum, cum illum Corbulo struthocamelum depilatum dixisset; adversus
alia maledicta mores et vitam convulnerantia frontis illi firmitas constitit,
adversus hoc tam absurdum lacrimae prociderunt: tanta animorum inbecillitas
est, ubi ratio discessit.
2.
Quid quod offendimur, si quis sermonem nostrum imitatur, si
quis incessum, si quis vitium aliquod corporis aut linguae exprimit? quasi
notiora illa fiant alio imitante quam nobis facientibus! Senectutem quidam
inviti audiunt et canos et alia ad quae voto pervenitur; paupertatis maledictum
quosdam perussit, quam sibi obiecit quisquis abscondit: itaque materia
petulantibus et per contumeliam urbanis detrahitur, si ultro illam et prior
occupes; nemo risum praebuit qui ex se cepit.
3.
Vatinium, hominem natum et ad risum et ad odium, scurram
fuisse et venustum ac dicacem memoriae proditum est. In pedes suos ipse plurima
dicebat et in fauces concisas: sic inimicorum, quos plures habebat quam morbos,
et in primis Ciceronis urbanitatem effugerat. Si hoc potuit ille duritia oris
qui adsiduis conviciis pudere dedidicerat, cur is non possit qui studiis liberalibus
et sapientiae cultu ad aliquem profectum pervenerit?
4.
Adice quod genus ultionis est eripereei qui fecit factae
contumeliae voluptatem; solent dicere 'o miserum me! puto, non intellexit':
adeo fructus contumeliae in sensu et indignatione patientis est. Deinde non
deerit illi aliquando par; invenietur qui te quoque vindicet.
|