|
1.
Non est in rixam conluctationemque veniendum. Procul
auferendi pedes sunt et quidquid horum ab inprudentibus fiet (fieri autem nisi
ab inprudentibus non potest) neglegendum et honores iniuriaeque vulgi in
promiscuo habendae.
2.
Nec his dolendum nec illis gaudendum; alioqui multa timore
contumeliarum aut taedio necessaria omittemus publicisque et privatis officiis,
aliquando etiam salutaribus, non occurremus, dum muliebris nos cura angit
aliquid contra animum audiendi. Aliquando
etiam obirati potentibus detegemus hunc adfectum intemperanti libertate. Non
est autem libertas nihil pati, fallimur: libertas est animum superponere
iniuriis et eum facere se ex quo solo sibi gaudenda veniant, exteriora diducere
a se, ne inquieta agenda sit vita omnium risus, omnium linguas timenti. Quis enim est qui non
possit contumeliam facere, si quisquam potest?
3.
Diverso autem remedio utetur sapiens adfectatorque
sapientiae. Inperfectis enim et adhuc ad publicum se iudicium derigentibus hoc
proponendum est, inter iniurias ipsos contumeliasque debere versari: omnia
leviora accident expectantibus. Quo
quisque honestior genere fama patrimonio est, hoc se fortius gerat, memor in
prima acie altos ordines stare. Contumelias et verba probrosa et ignominias et
cetera dehonestamenta velut clamorem hostium ferat et longinqua tela et saxa
sine vulnere circa galeas crepitantia; iniurias vero ut vulnera, alia armis,
alia pectori infixa, non deiectus, ne motus quidem gradu sustineat. Etiam si
premeris et infesta vi urgeris, cedere tamen turpe est: adsignatum a natura
locum tuere. Quaeris quis hic sit locus? viri.
4.
Sapienti aliud auxilium est huic contrarium; vos enim rem
geritis, illi parta victoria est. Ne
repugnate vestro bono et hanc spem, dum ad verum pervenitis, alite in animis
libentesque meliora excipite et opinione ac voto iuvate: esse aliquid invictum,
esse aliquem in quem nihil fortuna possit, e re publica est generis humani
[est].
|