Lib.  Cap.

 1  1,    6|          aegre confecit. nihil de ea re Tiberius apud senatum disseruit:
 2  1,    7|           incipiebat, tamquam vetere re publica et ambiguus imperandi:
 3  1,    7|          vocatus electusque potius a re publica videretur quam per
 4  1,   24|            satis certis mandatis, ex re consulturum. et cohortes
 5  1,   42|             uxor aut filius patre et re publica cariores sunt, sed
 6  1,   72|     seditionibus, denique male gesta re publica maiestatem populi
 7  1,   72|   redderentur, exercendas leges esse re spondit. hunc quoque asperavere
 8  1,   81|        confiderent: speciosa verbis, re inania aut subdola, quantoque
 9  2,   28|            addito consultandum super re magna et atroci. ~
10  2,   32|              ut sciretur vetus id in re publica malum. facta et
11  2,   33|      frequens senatoribus, si quid e re publica crederent, loco
12  3,   27|        quaestiones, et corruptissima re publica plurimae leges. ~
13  3,   53|         interrogari et dicere quid e re publica censeam: in hac
14  3,   54|             et plerumque iniquas pro re publica suscipiam, inanis
15  3,   74|          duces honore qui bene gesta re publica gaudio et impetu
16  4,    9|        inrisa revolutus, de reddenda re publica utque consules seu
17  4,   31|          iure iurando obstringeret e re publica id esse. quod aspere
18  4,   33|            converso statu neque alia re Romana quam si unus imperitet,
19  4,   53|        Caesar non ignarus quantum ex re publica peteretur, ne tamen
20  4,   73|              atque ille dubia suorum re in anceps tractus missis
21  5,    6|       quadraginta orationes super ea re habitae, ex quis ob metum
22  6,    7|               in convivio, quaqua de re locuti incusabantur, ut
23  6,    8|    consulatus socium, tua officia in re publica capessentem colebamus.
24  6,   12|       ceteros eiusdem vatis et ea de re senatus consultum postulaverat.
25  6,   15|        genitas coniungit superque ea re senatui scribit levi cum
26  6,   46|          eoque dubitavit de tradenda re publica, primum inter nepotes,
27 11,    7|         modicos senatores qui quieta re publica nulla nisi pacis
28 11,   10|              ac luxum adegit Parthos re s mittere ad principem Romanum
29 11,   20|             litterae redduntur. ille re subita, quamquam multa simul
30 11,   23|          expeterent, multus ea super re variusque rumor. et studiis
31 11,   24|             uti paribus consiliis in re publica capessenda, transferendo
32 13,   14| interrogaretur paresque rationes cum re publica haberet.     Praeceps
33 13,   17|             auxilio reliquas spes in re publica sitas, et tanto
34 14,   17|       consulibus permisit. et rursus re ad patres relata, prohibiti
35 14,   52|               quem ad finem nihil in re publica clarum fore, quod
36 15,   22|         abnuentibus consulibus ea de re relatum. mox auctore principe
37 15,   36|           sui absentiam et cuncta in re publica perinde immota ac
38 15,   36|        pignora praevalerent, ita [in re publica] populum Romanum
39 15,   52|          publico patraturos quod pro re publica suscepissent. haec
40 15,   55|              largius, quia tenui iam re familiari et instantibus
41 15,   56|             quisnam is sermo, qua de re fuisset. tum exorta suspicio,
42 16,    7|        senatum oratione removendos a re publica utrosque disseruit,
43 16,   16|          bella externa et obitas pro re publica mortis tanta casuum
44 16,   33|       concessus est, praedicto ne in re publica haberetur. accusatoribus