|
1.
* * * nobis
magno consensu vitia commendant. Licet nihil aliud quod sit salutare temptemus,
proderit tamen per se ipsum secedere: meliores erimus singuli. Quid quod secedere
ad optimos viros et aliquod exemplum eligere ad quod vitam derigamus licet?
Quod <nisi> in otio non fit: tunc potest optineri quod semel placuit, ubi
nemo intervenit qui iudicium adhuc inbecillum populo adiutore detorqueat; tunc
potest vita aequali et uno tenore procedere, quam propositis diversissimis
scindimus.
2.
Nam
inter cetera mala illud pessimum est, quod vitia ipsa mutamus. Sic ne hoc
quidem nobis contingit, permanere in malo iam familiari. Aliud ex alio placet vexatque
nos hoc quoque, quod iudicia nostra non tantum prava sed etiam levia sunt:
fluctuamur aliudque ex alio comprendimus, petita relinquimus, relicta
repetimus, alternae inter cupiditatem nostram et paenitentiam vices sunt.
3.
Pendemus
enim toti ex alienis iudiciis et id optimum nobis videtur quod petitores
laudatoresque multos habet, non id quod laudandum petendumque est, nec viam
bonam ac malam per se aestimamus sed turba vestigiorum, in quibus nulla sunt
redeuntium.
4.
Dices
mihi: 'quid ais, Seneca? deseris partes? Certe Stoici vestri dicunt: "usque
ad ultimum vitae finem in actu erimus, non desinemus communi bono operam dare,
adiuvare singulos, opem ferre etiam inimicis senili manu. Nos sumus qui nullis annis vacationem damus et,
quod ait ille vir disertissimus, canitiem galea premimus;
nos sumus apud quos usque eo nihil ante mortem otiosum est ut, si res patitur,
non sit ipsa mors otiosa." Quid nobis Epicuri praecepta in ipsis Zenonis
principiis loqueris? Quin tu bene gnaviter, si partium piget, transfugis potius
quam prodis?'
5.
Hoc
tibi in praesentia respondebo: 'numquid vis amplius quam ut me similem ducibus
meis praestem? Quid ergo est? non quo miserint me illi, sed quo duxerint ibo.'
|